هی می نویسم و هی پاک می کنم، هیچ کدامش را دوست ندارم اما باید بنویسم، باید دستم دوباره به نوشتن باز بشه..دیروز کلی حرف تو کلم بود، کلی حرف برای نوشتن اما نمی دونم چرا الان هیچی نمیاد و هی باید بنویسم و هی باید پاک کنم، هیچ کدام را دوست ندارم...می دانم کلی حرف دارم برای گفتن اما هنوز اونقدر شهامت ندارم که همه را بگویم، هنوز می ترسم از راحت نوشتن، اما کم کم درست میشه می دانم که درست میشه ،دلم می خواست برای بعضی ها نامه بنویسم و از نبودن شان گله کنم، دلم می خواد از این روزها که بهارش بهار نیست گله کنم، از این روزها که مادرانش هنوز رخت سیاه بر تن دارند و کودکانش چشم به آن سربالایی دوخته اند تا پدر یا مادر بیاید و عیدی بدهد، برای عروس ها و دامادهایی که هنوز سفره هفت سین مشترک ندارند و برای همه اونهایی که زندگیشان از هفت رنگ رنگین کمان بی نصیب مانده است اما شرفشان را به دیدن بهار نمی فروشند

دلم می خواد برای همه اینها بنویسم، دلم می خواد از مردمی بنویسم که خواسته شان از زندگی سهم اندکی بود و همین سهم نیز از آنان دریغ شد و حال با حسرت به دور و بر نگاه می کنند، مردمی که دیگر عیدشان مثل هر سال نیست، مردمی که کمرشان شکست دلم می خواد داستان این چندسالمان را بنویسم بی ترس و بی سانسور

کاش شهرزاد قصه گویی بیاید و داستان مارا بی هیچ ترسی در شهر فریاد بزند...کاش...اما ما هرکداممان شهرزادیم...داستانمان را می نویسیم حتی با دستهای لرزان و  حتی با هی پاک کردن و هی نوشتن تا او خوابش نبرد و ...و

شروع دوباره

تصمیم گرفتم دوباره وبلاگ داشته باشم، دلم برای نوشتن در وبلاگ تنگ شده ...اسم وبلاگ قبلیم هم خواب هایم بود، توی پرشین بلاگ، 5 یا 6 سالی بود که داشتمش، بهش عادت کرده بودم، گاهی که دلم تنگ می شد و یا میگرفت میرفتم سراغ آرشیوش و گذشته ها را می خواندم، عشق های گذشته، کارهای گذشته، دلتنگی های گذشته، شادی های گذشته، و .... دوستش داشتم، برای خیلی ها اون تو نوشته بودم، از خیلی اتفاقات سیاسی و اجتماعی نوشته بودم، به هرحال وبلاگم از همه چی بود و از همه کس بود، خواب هایم بود....وقتی رفتم زندان آمدم که بازش کنم تا بنویسم که دیدم نوشته شده به دلیل نقض قوانین جمهوری اسلامی این وبلاگ تعطیل است و ...نفهمیدم چرا، توی خواب هایم خبری نبود، همش پرت و پلاهای خودم بود و هیچ گاه امنیت ملی را به خطر نینداخت همان طور که خودم امنیت ملی را هیچ گاه به خطر نیانداختم، به هرحال هرودیمان توقیف شدیم...با اینکه مدتی هم بود خیلی توش نمی نوشتم اما به هرحال رفیق چند سال تنهاییم بود و تازه اونجا دوستهای زیادی هم داشتم ، وبلاگ هایی که دوستشون داشتم و می خواندمشان، خداکنه که پیدایشان کنم دوباره

حالا اومدم اینجا، خیلی بلدش نیستم اما یاد می گیرم، خواب های من حالا از یک خونه دیگه به روز میشه...نمی دونم چقدر اینجا می نویسم، از چه می نویسم، چطور می نویسم، اما فکر کنم بازهم پرت و پلایی بشه از خواب های شخصی و سیاسی و عاشقانه و دوستانه و همه چی قاطی من ...شاید فردا پس فردا جدی تر نوشتم...تاچه پیش آید به هرحال نوشتن نیاز من هست